Muziek maken in tijden van corona, deel 2: Marien Dorleijn

De coronacrisis treft iedereen. Muzikanten worden buitengewoon hard geraakt. Geen shows op festivals, minder reguliere concerten en een sector die de hand op de knip moet houden. Geen muziek maken is echter geen optie en waar een wil is, is een weg. In deze reeks ‘muziek maken in tijden van corona’ vertellen muzikanten hoe ze hun beroep uitoefenen ten tijde van de coronacrisis. Deel 2: Marien Dorleijn, componist, vocalist, gitarist en producer.

“Dit jaar begon goed. De eerste weken van januari zong ik de liedjes in voor de plaat die ik had gemaakt met gitarist Marzio Scholten als Opera Alaska. Die moest op 1 februari af zijn, zodat we ‘m in mei konden uitbrengen en de hele zomer konden spelen. In februari zouden we met mijn band Moss de basistracks opnemen voor ons nieuwe album dat na de zomer zou gaan verschijnen, alvorens op tournee te gaan. Maar eerst dus nog Opera Alaska. Uiteindelijk hebben we op het enige festival gespeeld dat dit jaar op de normale wijze heeft plaatsgevonden: Grasnapolsky. Een week later kwam de lockdown.”

Stream
“Dat dit het enige normale festival zou zijn, hadden we al door toen we er speelden. We merkten dat zalen terughoudend waren in het boeken van optredens. Zelf had ik het idee dat het wel eens lang kon gaan duren voordat er weer een normale situatie zou zijn, omdat ik zag wat er in China gebeurde. Daar duurde het ook heel lang voor er weer iets kon, qua publieke samenkomsten. Toen ik zag dat er mensen van Italië naar Nederland kwamen wist ik dat de kans groot was dat we hier hetzelfde zouden meemaken. Met Opera Alaska hebben we bij wijze van releaseshow van The Stream een optreden via een livestream gedaan. Dat was heel raar, het voelde niet goed zo zonder publiek. Ik ben echt een studiobeest dat het meest geniet van het schrijven, opnemen en schaven aan de liedjes. Van optreden heb ik nooit echt kunnen genieten. Dankzij die stream merkte ik hoe belangrijk publiek is en hoe erg je als muzikant de energie van hen nodig hebt. Ik leerde het pas waarderen toen het publiek er niet meer was.”

Drie maanden werk weg
“Vervolgens kwam de lockdown. Ik had veel op de planning staan voor die maanden: optredens met Opera Alaska, de nieuwe plaat van Moss opnemen en met singer-songwriter Robin Kester een album schrijven en opnemen in mijn eigen studio. Drie maanden werk viel binnen één minuut weg. Finn, de drummer van Moss, had al snel corona te pakken. Hij is wekenlang ziek geweest. Daardoor kwamen de opnamen van het album stil te liggen. Daarna moesten we rustig aan doen, omdat hij nog weinig energie had. Mijn eigen zoon werd ook ziek, waardoor we met het hele gezin twee weken in quarantaine moesten. Al mijn muziekinstrumenten lagen in mijn studio, maar daar kon ik niet heen vanwege het besmettingsgevaar. Ik voelde mij geamputeerd, zo zonder muziek en andere muzikanten om mij heen.”

TOZO
“Twee maanden heb ik het uitgesteld om de TOZO-regeling aan te vragen en leefde ik van mijn spaargeld, dat snel slonk ondanks de aanpassingen in uitgaven. Er kwam niets binnen en ik kon niets; ik werk met mensen die zingen, waardoor het virus makkelijker toeslaat. In de tien jaar dat ik nu volledig van de muziek leef, met een hypotheek en twee kinderen, heb ik het altijd op eigen kracht gedaan. Nu merkte ik hoe kwetsbaar ik ben. Het moment dat ik alsnog de TOZO-regeling aanvroeg, betekende voor mij een keerpunt. Daarna ben ik in mijn eentje voorzichtig weer begonnen met muziek maken.”

Anderhalvemetersetting
“Met Opera Alaska mochten we in mei repeteren voor de komende liveshows, zolang we onderling genoeg afstand hielden. Inhoudelijk veranderde er ook wat; we zouden met vijf man gaan spelen, maar moesten door de maatregelen inslinken tot een trio. In de zomer hebben we bijna elke week gespeeld. Het is fijn om weer te spelen. Al is het wennen, in zo’n anderhalvemetersetting. Het vergt een andere mindset, nu we zonder bassist en drummer spelen en de mensen niet tegen het podium staan maar netjes op een stoel zitten. Alsof je in een theater staat.”

Coronagage
“Financieel is het geen vetpot; je verdient nauwelijks iets, want met maximaal tachtig bezoekers die elk €12,50 betalen is de kaartopbrengst niet hoog, en die moet gedeeld worden door de zaal, technici en muzikanten. Had je mij gevraagd of ik een jaar geleden voor zo’n gage zou spelen, dan had ik bedankt. Nu ben ik blij dat ik mag optreden, want het alternatief is thuis zitten. Deze coronacrisis heeft mij heel erg goed doen beseffen wat ik wil en niet wil en wat ik kan en niet kan. Corona deed mij realiseren dat muziek maken het leukste is wat er is en dat ik het de rest van mijn leven wil blijven knokken om dit te mogen doen.”