Niet alleen de componist of de hoofdartiest is verantwoordelijk voor een hit, ook de muzikanten. Zij leggen naast hun ziel en zaligheid ook hun vakmanschap en ervaring in een spel, waardoor een liedje boven zichzelf kan uitstijgen. In deze serie vertellen onze Humble Heroes over de hit waarop ze spelen. Aflevering 5: drummer, gitarist en vocalist Tessa Boomkamp over Wat zou je doen van Marco Borsato & Ali B.
“Het is ruim twintig jaar geleden dat ik flink in het diepe werd gegooid. Ik was eenentwintig, net afgestudeerd en mocht op auditie komen voor de band van Marco Borsato. Hup, vanuit Twente naar Amsterdam, waar ik niets of niemand kende en mij moest melden voor de auditie. Vooraf was mij gevraagd drie liedjes in te studeren op gitaar en zang, maar eenmaal in de repetitieruimte kon ik direct aansluiten en werd mij gevraagd zoveel mogelijk liedjes mee te doen. Achteraf bleek dat er helemaal geen andere gegadigde was. Schijnbaar was het goed, want niet lang daarna stond ik in De Kuip bij de stadionconcerten die Marco daar gaf. Zo ben ik ook te horen op Wat zou je doen. Het duet tussen Marco en Ali B. was speciaal voor dat concert geschreven en werd een nummer 1 hit.
Ik was weliswaar gevraagd als achtergrondzangeres en gitarist, maar eigenlijk is drummen mijn hoofdvak. Dat heb ik gestudeerd aan het conservatorium in Enschede. Ik zong er af en toe bij en speelde ook gitaar. Dat afwisselen doe ik nog steeds. Bij de Edwin Evers Band, waar ik momenteel speel, speel ik alles en wissel per liedje af wat ik speel. Bij mijn afstuderen zong ik, terwijl ik drumde, een stukje uit A Night in Tunesia van Chaka Khan. Dat viel op bij Ton Dijkman, drummer bij Marco Borsato en een van de examinatoren. Kort daarna kwam ik hem weer tegen bij het Tros Muziekcafe, waar hij met Jan Akkerman speelde en ik met Marlayne Sahupala. Hij herkende mij, we raakten aan de praat en hij nodigde mij uit om auditie te doen bij Marco.
Alles verliep heel snel, als in een roes. Ik ben nogal een stresskip en altijd nerveus als ik moet optreden, maar daar was nu helemaal geen tijd voor. Dat was misschien maar goed ook. Ik belandde vanuit de schoolbanken zo direct in een speeltuin met de beste muzikanten van Nederland. Daar leer je heel veel van. Van de techniek, die veel geavanceerder was dan wat ik gewend was, maar bijvoorbeeld ook van het spel van Ton. Die probeert live vaak dingen uit, het was iedere keer weer alsof ik mijn leraar zag spelen. Na afloop vroeg ik vaak waarom hij iets op een bepaalde manier speelde en legde hij dat uit. Daar wordt je eigen spel ook beter van.
Behalve als achtergrondzangeres moest ik ook enkele liedjes op gitaar spelen. Dat kon ik niet zo goed, ik had zelfs nog nooit een elektrische gitaar in handen gehad. En dan moest ik ook nog eens een solo spelen, in De Kuip voor tienduizenden mensen! Gelukkig had ik gitarist Rob Winter aan mijn zijde, die mij in twee dagen alles heeft uitgelegd. Daarop heb ik mij dag en nacht opgesloten en mezelf helemaal de tandjes geoefend tot ik het kon. Het werden geen wereldsolo’s, maar het is mij gelukt.
Toen ik bij het eerste concert opkwam, was ik overweldigd door de enorme mensenmassa voor mijn neus. Ik was onderdeel van een driekoppig koortje, waarin ik de hoge stem vertegenwoordigde en Lo van Gorp en Ferry van Leeuwen de andere stemmen deden. Ik vind het altijd leuk om koortjes te zingen. Het doel is om zuiver te zingen en je stem te laten blenden; zorgen dat je stem samenvalt met de anderen en je allemaal tegelijkertijd start en stopt. Samen vormen de stemmen een instrument binnen het totaalgeluid.
Vooraf wist ik dat er opnamen werden gemaakt voor een DVD. De rechten werden vooraf afgekocht door middel van een quitclaim. Dat ik bij Borsato speelde, opende de nodige deuren. Je hebt je immers op het allerhoogste niveau bewezen. Tegelijkertijd: ik ben niet de enige die dit kan, maar die stonden niet op dat moment op die plek. Alles viel precies op zijn plaats. In die zin is geluk iets ongrijpbaars.”
Foto: Gouden Notekraker - Evelien de Haas
