Niet alleen de componist of de hoofdartiest is verantwoordelijk voor een hit, ook de muzikanten. Zij leggen naast hun ziel en zaligheid ook hun vakmanschap en ervaring in een spel, waardoor een liedje boven zichzelf kan uitstijgen. In deze serie vertellen onze Humble Heroes over de hit waarop ze spelen. Aflevering 1: violist, theatermaker, componist en artistiek leider Marieke de Bruijn over Rollercoaster van Danny Vera.
Marieke: “Succes is iets bizars; je speelt iets in en plotseling wordt dat een hit. Zeker bij Danny Vera. Hij was al wel bekend, maar had nog nooit een hit gehad. Rollercoaster, waar wij met ons strijkkwartet Dutch String Collective op spelen, was zijn eerste hit. Het werd direct een grote. We kwamen met Danny in contact dankzij arrangeur Reyer Zwart, met wie we eerder werkten bij Tim Knol. Hij stelde ons voor aan een verlegen jongen, een beetje een cowboy: Danny Vera. Ik vond hem wel interessant en hij had hartstikke mooie liedjes. Ook de arrangementen van Reyer waren mooi. We speelden enkele liedjes voor zijn album The Outsider in en daarna laat je het los. Je gaat verder.
Toen hij een nieuwe plaat ging maken, vroeg hij ons terug. Deze keer voor vier composities, inclusief Rollercoaster. Op de ochtend van 27 september 2018 speelden we de vier arrangementen van Reyer in, bij producer Frans Hagenaars in zijn Studio Sound Enterprise in Amsterdam-Noord. In vier á vijf uur doen we dan vier composities. Dat is hard doorwerken, het is niet altijd in één keer goed qua klank en intonatie. Tijdens het opnemen besef je dat dit de opname gaat zijn zoals iedereen het gaat horen. Ja, dat levert druk op. We hebben echter een achtergrond in kamermuziek. Dat betekent dat we getraind zijn om heel snel te kunnen spelen wat er gevraagd wordt en dat we verschillende genres beheersen.
Danny was bij de opname aanwezig en luisterde mee in de control room. Die is daar boven, waardoor je geen visueel contact hebt met de producer of artiest. Via je hoofdtelefoon luister je naar de feedback op de opname. Zoals vaker kregen we de bladmuziek pas te zien bij het opnemen en speelden we à vue. We lazen die, vroegen nog even of het een romantisch liedje werd of juist wat meer filmisch, zodat je weet hoe je het moet spelen. Het klinkt misschien vreemd, maar je leert op zo’n moment een liedje verder niet echt goed kennen. Om als muzikant je partijen goed te kunnen spelen wil je namelijk niet alles horen. Een beetje akkoordinformatie voor de tuning en het ritme en soms een beetje van de vocalen voor de feel of timing.
Rollercoaster is geen makkelijk liedje om te spelen, zowel voor hem niet als voor ons. Het arrangement is heel mooi. Het begint met een cello, dan komt de altviool er bij en dan pas de andere violen. De opbouw is mooi, een tikkeltje dramatisch, en wordt steeds groter, waarna Danny een octaaf hoger gaat zingen. Het was best moeilijk om dat goed te doen. Op zo’n moment ben je aan het strugglen om te doen wat er gevraagd wordt. Wij zijn de kers op de taart; het nummer was al af en wij voegden de strijkers toe. Na afloop was iedereen blij, inclusief ikzelf. Ik vind het geweldig dat ik gevraagd word om een bijdrage te leveren aan de muziek die anderen bedenken.
Fotografie: Foppe Schut
