Remy van Kesteren
Remy van Kesteren is harpist, componist en evenementenorganisator. Voor zijn aanstaande album vroeg hij een toelage aan bij het Sena Muziekproductiefonds. De aanvraag werd toegewezen.
“Ik ben muzikant, maar de meeste mensen kennen mij waarschijnlijk van mijn deelname aan tv-programma Wie is de mol?. Toen ik op mijn vijfde de harp hoorde, was ik verkocht. Als tienjarige kwam ik in de jongtalentenklas van het Utrechts Conservatorium en reed mijn moeder mij elk weekend naar optredens. Uiteindelijk werd ik via het Prinses Christina Concours en diverse andere opleidingen een succesvol klassiek musicus die overal ter wereld optrad. Tot ik tien jaar geleden besloot niet alleen andermans werken uit te willen voeren, maar ook eigen composities te willen maken. Het betekende het begin van een tweede carrière, een die qua prestige en aanzien misschien minder succesvol is. Maar ik moest wel. Aan de buitenkant had ik succes, maar van binnen was ik ongelukkig. Naar mijn eigen maatstaven ben ik nu succesvoller én gelukkiger.
Ontwikkeling
Ik vind het nog steeds moeilijk om mijzelf componist te noemen. In de klassieke muziek zijn componeren en uitvoeren gescheiden werelden. Om te begrijpen hoe componisten denken en tot bepaalde keuzes komen, ging ik op compositieles bij Martin Fondse en Willem Jeths. Zo heb ik de stap gezet naar het maken van eigen muziek en het ontwikkelen van een eigen muzikale taal en stijl. Daardoor voelt het alsof ik nog in ontwikkeling ben. Nu heb ik nooit precies geweten waar ik naar toe wilde, dus dat is momenteel niet anders. Wat blijkt: er zijn genoeg mensen die willen horen wat ik maak. Het lijkt mij supermooi om een muzikale carrière te hebben waarin ik mijzelf kan blijven ontwikkelen en verwonderen. Ik wil naïef blijven en voorkomen dat ik star word.
Naïef
In mijn visie op kunst is verwonderen ontzettend belangrijk. Als kind ben je nieuwsgierig en geïnteresseerd, wanneer je ouder wordt sluit je juist veel uit. Ik ben er van overtuigd dat er voor iedereen een compositie is die iemand de jazz in kan trekken, of een stuk dat iemand voor eeuwig van klassiek kan laten houden. Kunst raakt je en laat je open staan. Het laat je inzien dat iets ook anders kan, door je bij de hand te nemen en te wijzen op een wereld die anders voor je verborgen was gebleven. Dat betekent dat je als kunstenaar jezelf moet uitdagen om je eigen oogkleppen af te zetten je alles waar je zeker van bent te bevragen. Dat breng je uiteindelijk over op je publiek.
Fair pay
De muziekindustrie gaat steeds verder voor mij open. Grappig en fascinerend is te zien hoezeer de klassieke wereld verschilt van de pop. We hebben het binnen de muziek goed voor elkaar qua rechten en infrastructuur, zeker als je het afzet tegen bijvoorbeeld film. Tegelijkertijd zijn er veel bedrijven die nauwelijks winstgevend zijn, veel kan zakelijk gezien niet uit. Er wordt veel gesubsidieerd in de klassieke muziek. En hoewel fair pay daar ook een schrijnend probleem is, is er alsnog een schrikbarend verschil met de popwereld. Bands doen optredens tegen gages die niet kunnen, maar die toch plaatsvinden. Het is ook een ander gegeven: in de klassiek hebben de composities zich al bewezen, in de pop nog niet. Ik vloog de halve wereld over om voor duizend mensen op te treden, maar die kwamen voor de muziek, niet voor mij. Bij de pop is marketing weer veel belangrijk, daar hield ik mij tot voor kort nooit mee bezig. Nog zoiets wat mij opviel: ondanks dat de platenverkoop totaal is ingestort, is alles nog steeds gesitueerd rond een albumrelease. Terwijl daar niet per se de ontwikkeling van de artiest zit.”
Metropole Orkest
Voor mijn aanstaande, nog titelloze album vroeg ik een toelage aan van het Sena Muzieproductiefonds. Het is een tamelijk groot project, waar ik al zes jaar aan werk. Aanvankelijk zou ik het zelf gaan zingen, dus nam ik zangles. Uiteindelijk besloot ik toch om met verschillende vocalisten te werken. Voor de strijkers vroeg ik de cellisten van het Metropole Orkest. Die doen dat natuurlijk niet gratis, die zijn de hele dag in de studio bezig. De toelage van Sena gaf mij rust en ruimte in het maakproces. Want ondanks twaalf miljoen streams, wat best veel is voor instrumentale muziek, weegt dat niet op tegen de kosten van een nieuwe plaat. Ik wacht nog op het moment dat ik die Mariah Carey-achtige kersthit schrijf.”
