Han Bennink
Han Bennink is slagwerker, componist, percussionist, multi-instrumentalist en beeldend kunstenaar. Hij richtte met pianist Misha Mengelberg en saxofonist Willem Breuker in 1967 de avant-gardegroep Instant Composers Pool op, waarbij improvisatie een grote rol speelt en wisselende gastmuzikanten meespelen. Voor de nieuwe cd Komen & Gaan van het ICP-septet met Joris Roelofs en Terrie Ex vroeg hij een toelage aan bij het Sena Muziekproductiefonds. De aanvraag werd toegewezen.
“Een pianola is een heel dom instrument; door middel van trappen op twee blaasbalgen speel je muziekrollen af. Improviseren kan je er niet mee. Ik had een idee met de pianola. Het moment dat je op de kermis van de schiettent, waar ze heavy metal draaien, loopt naar de tent van de vrouw met de baard, met zijn andere muziek, en die twee in elkaar overvloeien inspireerde mij. Daar wilde ik iets mee doen in combinatie met die pianola. Dat werd Komen & Gaan, opgenomen in theater Le Brocope in Oldeberkoop.”
Drumstokken
“Ik kan door veel dingen geïnspireerd worden. De prachtige kleuren van een goudvink, het onnavolgbare kloppen van een specht, de werken van Duchamps en De Vlaminck, Mathieu van der Poel die zich in het zweet trapt; als het maar uit pure eenvoud komt. Aan opgeblazen gedoe en blabla heb ik een broertje dood. Vervelen doe ik mij dan ook niet, ik wil alles er uit halen wat er in zit. Zelfs als ik in mijn leren stoel poëzie lees, en dat doe ik graag, liggen er nog zes drumstokken naast mij, ter hoogte van mijn linkerhand. Daar knijp ik tijdens het lezen graag even in, om af en toe een uurtje een roffel van vijf te slaan op een kussen.”
Carpe Diem
“Een bepaald doel heb ik nooit gehad met mijn muziek. Ik wil gewoon muziek maken met de rugzak aan muzikale trucs die ik in mijn bezit heb, mijn pallet. Niet om te behagen of popie-jopie te doen, daar heb ik een verschrikkelijke hekel aan. Nee, met muziek kan ik in het moment leven. Misha zei altijd dat het ging om het klinkend resultaat. Het moest goed klinken in zijn oren. Dat is zo mooi aan muziek: het is direct weg na het spelen. Dat werkt bevrijdend. Zodra je gaat improviseren gebeurt er van alles. We storten onszelf in het diepe en gaan samen kijken hoe we de rand bereiken. Zo hoort het ook te zijn. Carpe Diem.”
Pensioen
“Als klein kind wilde ik boswachter worden. Mijn vader was echter klassiek geschoold muzikant. Hij drumde niet alleen, hij speelde ook klarinet, onder andere bij De Zaaiers, het radio-orkest van de AVRO. Door hem na te apen werd ik drummer. Gelukkig hadden we een dove buurvrouw. Inmiddels ben ik bijna 79. Het idee om met pensioen te gaan is nog nooit bij mij opgekomen. Pas als ik niet meer kan spelen stop ik. Dan moet het. Aan die mogelijkheid moet ik niet denken. Ik vind het nog veel te leuk om te spelen. Zoals met de derde generatie jazzmuzikanten, die nu tussen de dertig en veertig zijn.”
Humble Hero Award
“Deze coronatijd kom ik prima door. We wonen op een halve hectare grond met eigen bos, waar ook nog drie bungalows op staan. In de ene staan mijn drumstellen en kan ik spelen, in een andere kan ik werken aan mijn beeldende kunst en staan mijn werken. Ik maak bijvoorbeeld voor Sena ook het beeldje van de Humble Hero Award. Het afgelopen jaar heb ik veel muziek uitgebracht; een soloplaat, drie cd’s met ICP en een opname met Sonny Rollins van 54 jaar geleden. Vorige week heb ik nog drie keer opgetreden, al was dat niet voor publiek maar voor de camera. Sena ben ik dankbaar voor de bijdrage aan mijn cd. Het bedrag is weliswaar niet toereikend voor de gehele bekostiging van de cd, maar zonder die toelage hadden we ‘m nooit kunnen maken. Met ICP dragen we zelf ook bij. Dat geld gaat wel op aan de productiekosten. De hoes maak ik zelf, zo kun je de kosten beperkt houden. Daarom waren de hoezen van de eerste LP’s van ICP ook zo simpel qua kleur: die maakten we met de hand en je moest toen nog betalen per gebruikte kleur. Wat dat betreft blijf het ook nu nog sappelen.”
