Celine Cairo is vocalist, gitarist, componist en tekstdichter. Voor haar derde, aanstaande album vroeg ze een toelage aan bij het Sena Muziekproductiefonds. De aanvraag werd toegewezen.
“Ja, ik kan leven van mijn werk als muzikant. Ik heb mijn eigen label en werk met een team samen, waardoor ik volledig artistieke vrijheid heb. Toen ik begon ben ik een beetje bang gemaakt voor platenmaatschappijen. Ik sprak er veel, maar er kwam nooit een deal uit die aan alle kanten klopte. Daardoor ging ik zelf fijne mensen zoeken met wie ik wilde samenwerken. Daar ben ik nu blij mee; ik heb volledige artistieke en financiële vrijheid en ben eigenaar van wat ik maak. Die vrijheid is mijn grootste goed.
Mijn carrièrepad is best apart gelopen. Je hebt artiesten die veel op de radio en tv zijn en de mensen die anoniem zijn maar op streamingdiensten veel beluisterd worden. Ik zit ergens in het midden. Na meer dan tien jaar in het vak heb ik een heel warm, loyaal publiek opgebouwd, zonder dat ik voortdurend op tv of radio ben. Die mensen komen echt voor de muziek, dat vind ik nog altijd heel bijzonder.
Dankzij internet is er heel veel ruimte voor niche-genres. Mensen kunnen je vinden. Dat heeft een grote impact gemaakt op mijn carrière. Ik heb mij altijd gefocust op het creëren van een warme fanbase. Daar ga ik actief de interactie mee aan. Zo houd ik de echte fans in een nieuwsbrief op de hoogte van wat ik doe en vraag bijvoorbeeld welke liedjes ze willen horen bij een optreden. Doordat ik veel beluisterd word op de streamingdiensten, ontdekken mensen via één of twee liedjes in een playlist ook de rest van mijn oeuvre. Onlangs ben ik begonnen op TikTok. Ik probeer het licht te houden voor mezelf, lekker experimenteren en alleen dingen delen die ik zelf mooi vind. Trends volg ik niet, ik wil het vooral dicht bij mezelf houden. Ik wil van binnen naar buiten leven, niet andersom.
In mijn werk laat ik mij leiden door de muziek. Ik zie het als mijn taak om als muzikant ideeën, ontwikkelingen, gevoelens, relaties en dingen die mij opvallen te vertalen naar liedjes. Het leven vangen in muziek en tekst. Veel gaan over relaties. Met mijzelf, anderen, maar ook met de natuur. Muziek is voor mij een oefening in expansie. Dat kan letterlijk zijn, zoals in het geval van reizen en het ontdekken van plekken en mensen, maar ook emotioneel, creatief en intellectueel. Als muzikant ben ik tevreden wanneer ik het gevoel heb dat ik dicht bij mijn bron leef. Dat betekent dat creativiteit meer kan stromen en mijn leven klopt met wie ik ben.
Twee jaar heb ik de popopleiding van het Conservatorium van Amsterdam gedaan. Het ging toen heel goed met mijn muziek, waardoor ik de combinatie met school niet langer aankon. Toen vervolgens de Engelse singer-songwriter en producer Fink aanbood om mijn debuut-EP Follow te produceren, was dat een signaal om vol voor de muziek te gaan. Inmiddels werk ik aan mijn derde album en heb ik het gevoel dat ik aan het begin van een nieuwe fase sta. Ik ben weliswaar zoekende, maar heb vertrouwen om op mijn gevoel te durven varen. De liedjes die ik vorig jaar schreef waren aanvankelijk bedoeld voor dit album. Toch werd het een EP: Truce. Die liedjes gingen over waar ik op dat moment stond en bezaten een bepaalde urgentie, waardoor ik wist dat ze niet pas na anderhalf jaar konden worden uitgebracht. Als ik een dergelijke artistieke nood voel dan breekt dat met de rationele overwegingen en wetten.
Dat album komt er sowieso. Ik zit nu midden in het schrijfproces. De toelage van Sena helpt; het is een stuk vrijheid dat je krijgt. Ik betaal er de producer, studio en muzikanten van. Die muzikanten horen bij mijn sound en zijn allemaal fulltime muziekprofessional die ook bij veel bekendere artiesten spelen. De tijd dat ze, net als ik in het begin, voor vijftig euro een optreden gaven is voorbij. Dat houdt niemand vol, mensen hebben inmiddels ook vaste lasten. Naast het stukje artistieke vrijheid dat de toelage biedt voelt het voor mij tevens als een duwtje in de rug. Alsof Sena zegt: ‘goed zo, je zit op de goede weg en we steunen je in wat je doet’.”
Fotografie: Marie Broeckman
